Ariette’nin yolculuğu gezegenleri merakıyla başlamıştı. İlk yolculuğu kırmızı gezegene gerçekleşti. İlk ayak bastığında müthiş huzurla doldu içi, sıcacık zemine uzandı. Uyudu. Uyurken rüyalar görüyordu, rüyalar görürken geliştiğini hissediyordu. Bazen kabus görse de, cennetteymiş hissiyle güzel kokular ve güzel duyguların içinde dans ediyordu. Kabuslarından biri çok içine işlemişti. Kırmızı gezegenin her yanından sıcak dalgalar geliyor ve Ariette’nin yönetemeyecek şekilde bunalmasına sebep oluyordu ve bu sıcak dalgalar sanki onu bu gezegenden sürükleyip boşluğa atmaya çalışıyordu. Aniden uyandı ve kırmızı gezegende olduğunu görünce içi rahatladı. Burayı seviyordu, huzurluydu, güvendeymiş gibi hissediyordu. Zaman geçtikçe, bu gezegende meydana gelen olayları yöneten birinin olduğu fikri içine düştü. Olaylar her an değişebiliyordu ancak sanki yönetebilir tondaydı. Gezegenin sahibinin varlığından emin olmak için bedeninden sinyaller göndermeye karar verdi, belki cevap alabilirdi...
Küçükken derslerden hep en iyi notu almaya çalışanlardım. Bu yüzden de öğrenme sürecini atlayarak, nota odaklanmış oldum ama hırslı, en yüksek notu almak için her türlü yolu deneyenlerden değildim. Sadece en yüksek notu almayınca, kendimi başarısız hissederdim. Üzülürdüm. Aptal hissederdim. Üniversite sınavında da istediğim puanları alamadığım da, ki aslında güzel puan almıştım şu an değerlendirdiğimde, bıraktım. Sonrasında egosu yüksek bir manyakla yılımı geçirdim. Daha da ezikleştim ve kendi kendime yaşayamayacak duruma geldim. Ancak terk edildikten sonra, aslında hayatım biraz daha anlam kazanmaya başladı. Terk edilme sürecimi daha sonra yazacağım. Biraz daha kendime önem verdim, yılalr sonunda değerli olduğumu düşünmeye başladım. Yukarıdaki Carol Dweck'i dinleyince de, gerçekten de sürecin önemini görüyorum. Hata yapmaktan deli gibi korkan ben, kendi hazinelerimi kullanmayı bilememiştir. Çünkü zamanında benim için en iyisi olmayacaksan bir şey olmanın bir anlamı yoktu. Oys...